آیات الهی

گاهی برخی چیزها را به شکل کاملا مستقیم می یابیم و می شناسیم. این نوع شناخت مربوط به آگاهی ما از درون خویش است. وقتی ناراحت می شویم ، ناراحتی خود را به شکل مستقیم می یابیم و نسبت به ناراحت بودن یا نبودن خویش نیز یقین کامل داریم و هیچ تردیدی در این موضوع به خود راه نمی دهیم. در این موارد می گویند ناراحتی با تمام وجودش در نزد عالم حاضر است. آگاهی ما از اصل وجود و صفات درونی خودمان مثل محبت ، ترس، گرسنگی و تشنگی از این دست است که چون بدون واسطه اند قابل تردید نمی باشند پس ارزش معرفت شناسی زیادی دارند.
این نوع علم را #علم_حضوری می نامند.

وقتی چیزی را می بینیم ، میدانیم که خود آن چیز در نزد ما حاضر نیست بلکه نور پس از برخورد با آن چیز به چشم ما می خورد و از مسیر سلسله اعصاب ، مطالبی به مغز و از آنجا به روح منتقل می شود و بر اساس اطلاعات داده شده ما آن چیز را می شناسیم و البته گاهی احتمال می دهیم در مسیر انتقال نور از شیء تا مغز و مرحله شناخت ما تغییراتی در آن اتفاق افتاده باشد که آن تغییرات ما را به خطا دچار نماید و مثلا بیابان خشک را به اشتباه دریا دیده و فریب سراب را بخوریم
این نوع علم را #علم_حصولی می نامند.